Bizim de Travmalarımız Var

 İlkokulda sıra arkadaşlarım bazen o gün bana küsmeye karar verirlerdi. Anlamsızca konuşmazlardı. Tamamen kendi eğlenceleri için. Daha önceden tanışıyordu onlar, babaları birlikte çalışıyordu. Artık bir kankalık mı geliştirdiler, ya da böyle ilkokul daha mı çekilir oluyordu bilmiyorum beni seçmişlerdi. 

Dışarıdan görünen sınıfın akıllı kızlarıydık, ama içeride belli ki ilişkimizi oturtamamıştık.

7-8 yaşındayım kötü hissediyorum kendimi. 

Düşünsene hiç bir şey yokken seninle konuşmuyor sıra arkadaşların. Her sabah bir piyango senin için.

Tek merakı bir sonraki öğretmenler gününde sınıf annelerinin ona ne alacağı olan ilkokul öğretmenime konuyu taşıdım. Çok bir sonuç alamadık çünkü yani bir neden yoktu, neden olmayınca çözemiyorduk da konuyu. 

Karşımızdakiler de 7-8 yaşlarında arkadaşlar yani ne kadar çözüm odaklı olabiliriz. Bu arada bu konu böyle haftada bir ya da iki haftada bir vs oluyordu.

Onların sessizliği büyüdükçe, benim içimdeki boşluk da büyüyordunfö<snfnsfsfs şaka şaka…

Onların sessizliği büyüdükçe; benim de hayattaki olayları kendime zarar verme pahasına büyüterek dışarı taşıma kabiliyetim büyüdü. 

Yaşım ilerledikçe buna daha iyi adlandırabileceğim, o zamanlar 7 yaşındayım. Sonrasında buna Gollum etkisi de diyeceğiz hep birlikte hatta.

Sınıfın altın kızlarıydık ama içeride mutsuzduk. Defalarca konuşuldu bizlerle, sözler verildi yeminler edildi. 

Ama biliyorduk, tutamayacağımız sözlerdi bunlar. 7 yaşındaydık.

Sınıfın o kadar da “altın" olmayan kızları ile bir anlaşma yaptım. Annemin ve öğretmenimin çözemediğini çözmeye kararlıydım. 

Çünkü eğer bulunan çözüm sadece benim huzura kavuşmama odaklanıyorsa bu benim için yeterli değildi. Onlar beni huzura kavuşturmak istiyorlardı.

7 yaşındaki ben ise, intikam.

Neyse, çok basit bir şey yaptım. Yerimi değiştirdim abi. 

Ama sadece gidemezdim değil mi? Yakıp yıkmam da gerekiyordu.
Ve o kadar göz bebeği olmayan başka birini bizim göz bebeklerinin yanına koydurttum. 

Onların yanına gidecek ile anlaştım, kendi yanına gideceğim ile anlaştım ve öğretmenime sundum bunu. Konuyu konuştuğumuz kapının önünü bile hatırlıyorum. 

Travmalar iyidir arkadaşlar hafızayı güçlü tutar. 

Neyse bizim bel fıtıklı, ömrünü rapor ile geçiren ilkokul dehası kabul etti çünkü yani kim uğraşacaktı bu tip konularla. Kocasından da özel ders alıyordu herkes, cumartesi günleri evine gelen toplam öğrenci sayısında bir sıkıntı yaşansın istemezdi.

Hayatımın en güzel iki gününü geçirdim.

Çünkü bizim sessizlik yemini etmiş tapınak rahibeleri yanlarına gelen ve onları haketmeyen kişi karşısında çok mutsuzlardı.

Ben ise gerçekten adil olan dünyada, cam kenarındaydım artık. Kapı tarafı ile vedalaşmış ve geride bıraktığım köyde tek bir canlı bile bırakmamıştım.

Anneleri okula geldi, neden kızlarının yanına başka birinin alındığını araştırmaya başladılar. 

Buralarda bir sınıf ayrımı kokusu aldınız değil mi?

Tam sınıf ayrımı denemez ama seçtiğim kurban sınıfın çok da çalışkan olmayan bir üyesiydi diyelim. Ben de almıştım o kokuyu. 

O yüzden onunla anlaşmıştım. Kızın bir günahı yoktu.

Büyüyünce zaten çok da matah karakterler olmayacak iki kız için,  başka bir kızı harcadım.

Kendi travmamı atlatmak için ona travma yaşattım. 

Olay büyüdü. Benim annem okula çağrıldı, onların annesi benimle konuşmaya çalıştı vs vs vs. 

Aslında görünüşte hiç bir şey yoktu. Kimse kimseye hakaret etmemişti, kimse kimseye vurmamıştı.

Ama o sessiz öfkeyi tanıyordum tam olarak kimsenin kimseye kızamayacağı ama herkesin mutsuz olacağı dekoru kurabilmiştim. Öyle sessiz kalınmaz böyle sessiz kalınırdı.

Kendi kızları suçluydu, bu yüzden onlarca “kabul görebilecek” başka bir kız onların çocuklarını tercih etmemişti. 

Kapı tarafındaki “O” 2. sıra benim gibi masum bir öğrenciye “iyi örnek” olamamıştı. 7 yaşındaydım.

Tek istedikleri kızlarının yanına; önce renkli kağıt ile kaplanmış defterleri, üzerine şeffaf kağıt ile tekrar kaplayarak yenilmez hale getiren bir çocuk oturmasıydı. 

Bütün defter kaplarına hükmedecek bir çift kaplama.

Geri dönmedim. Ben masumdum. İncinmiştim. İstenmediğim yerde daha fazla kalamazdım :/

Geri dönmedim. Çünkü benim mutlu olmamın bir önemi yok, karşımdaki tükensin yeter benim için. Bu uğurda ben tükenirsem de kabulüm. Bu yüzden genelde Gollum’u tutarım.

Şimdi tabi bu hikaye, beni hikayenin bütün kahramanlarından daha kötü biri yaptı. Yeni moda bu ya, artık kötü kahramanların gözünden izliyoruz hayatı. 

Kötü oldu ama bir sor niye kötü oldu.

Benim içimde varmış arkadaşlar. 

Çocukluk travmalarınızın sebebi muhtemelen benim gibi başka travmalara daha büyük travmalar ile cevap vermeyi küçük yaşta öğrenmiş ve hayatta kalabilmek için sizi harcamış başka bir çocuk. 

Çok da takılmayın biz de her şeyi halledemedik yani. 

Belki o iki kız haftada bir ışıl detoksuna girme ihtiyacı duyuyordu. Belki diğeri tembel değildi anı yaşıyordu abi bilemeyiz. Herkes kendine göre haklıydı. 

Bu yazı dizisinde travmalara neden olmuş karşı tarafları inceleceğiz ve herkesi anlamaya çalışacakajklfjalkfjls.